02 abril 2009

resistências: Lluís Llach

Lluís Llach, (aqui, o site oficial) é um cantor e compositor catalão, nascido em Girona em 1948. Iniciou a carreira em 1965, sendo um dos mais conhecidos cantores da designada nova cançó catalã. De entre os seus maiores êxitos destaca-se o tema L'Estaca, de 1968, um hino da resistência ao regime franquista, mais tarde adotado por outros movimentos. Fala a canção de uma estaca a que todos estamos presos, uma estaca que a todos tolhe - e de uma exortação a que se 'abane' , que ela há-de tombar..

Lluís Llach al Camp Nou 1985 - Barcelona 1985 : - L'estaca

L'ESTACA

  • L'avi Siset em parlava
  • De bon matí al portal,
  • Mentre el sol esperàvem
  • I els carros vèiem passar.
  • Siset, que no veus l'estaca
  • On estem tots lligats ?
  • Si no podem desfer-nos-en
  • Mai no podrem caminar!
  • Si estirem tots, ella caurà
  • I molt de temps no pot durar :
  • Segur que tomba, tomba, tomba !
  • Ben corcada deu ser ja.
  • Si tu l'estires fort per aquí
  • I jo l'estiro fort per allà,
  • Segur que tomba, tomba, tomba
  • I ens podrem alliberar.
  • Però, Siset, fa molt temps ja :
  • Les mans se'm van escorxant,
  • I quan la força se me'n va
  • Ella és més ampla i més gran.
  • Ben cert sé que està podrida
  • Però és que, Siset, pesa tant
  • Que a cops la força m'oblida.
  • Torna'm a dir el teu cant
  • L'avi Siset ja no diu res,
  • Mal vent que se l'emportà,
  • Ell qui sap cap a quin indret
  • I jo a sota el portal.
  • I mentre passen els nous vailets
  • Estiro el coll per cantar
  • El darrer cant d'en Siset,
  • El darrer que em va ensenyar.

aqui, outra versão, com imagens do fim do franquismo e da luta universitária nos anos (19)70

(letra em espanhol nos comentários)

1 comentário:

AL disse...

en Español:

LA ESTACA

El abuelo Siset me hablaba
al amanecer,
en el portal,
mientras esperábamos la salida del soly
veíamos pasar los carros.

Siset: ¿No ves la estaca
a la que estamos todos atados?
Si no conseguimos liberarnos de ella
nunca podremos andar.

Si tiramos fuerte, la haremos caer.
Ya no puede durar mucho
tiempo.
Seguro que cae, cae, cae,
pues debe estar ya bien podrida.

Si yo tiro fuerte por aquí
y tú tiras fuerte por allí,
seguro que cae, cae, cae,
y podremos liberarnos.

Pero, Siset, hace mucho tiempo ya,
las manos se me están desollando,
y en cuanto abandono un instante,
se hace más gruesa y más grande.

Ya sé que está podrida,
pero es que, Siset, pesa tanto,
que a veces me abandonan las fuerzas.
Repíteme tu canción.

El viejo Siset ya no dice nada;
se lo llevó un mal viento.
—él sabrá hacia dónde—,
mientras yo sigo bajo el portal.

Y cuando pasan los nuevos muchachos,
alzo la voz para cantar
el último canto de Siset
el último canto que él me enseñó.